Ο διάσημος  Καθηγητής Γλυπτικής  Θεόδωρος Παπαγιάννης στο Γυμνάσιο Ευηνοχωρίου

Την Πέμπτη 2 Απριλίου  παραβρέθηκε στο Γυμνάσιο Ευηνοχωρίου σε τιμητική εκδήλωση ο γνωστός Καθηγητής. Ακολούθησε ομιλία του με παράλληλη προβολή των έργων του , που καθήλωσε το πολυπληθές μαθητικό και όχι μόνο ακροατήριο.

Η τέχνη του, τα έργα του, η σημασία τους διαχρονικά επίκαιρη στις μέρες μας.

Παρατίθενται αποσπάσματα από το διάλογο των ερωταποκρίσεων που ακολούθησε.

Αναφερόμενος στην έκθεση  των έργων του με θέμα «Το ψωμί» είπε: «Αμέριμνοι και επαναπατρισμένοι σε μια ψεύτικη ευημερία ήρθε η ώρα να πούμε το ψωμί, ψωμάκι. Είκοσι χρόνια ετοίμασα αυτή τη δουλειά ζώντας έναν αδιόρατο φόβο πως το κακό δεν θα αργήσει. Μάγος δεν είμαι αλλά ούτε καμία μαντική ικανότητα χρειαζόταν κανείς, αν έβλεπε τα σημάδια?. Θα μάθουμε άραγε από τα λάθη μας ή θα οδηγηθούμε πάλι σε λάθος συμπεράσματα; Θα κάνουμε κάτι περισσότερο ώστε ο έρμος αυτός τόπος να ορθοποδήσει ή θα τον βουλιάξουμε τελειωτικά;»

           Και τέλος αναφερόμενος στην έκθεση « Τα Φαντάσματά μου» που δεν είναι παρά 35 τοτεμικές μορφές σε σχήμα χορού, καμωμένες απ? τα αποκαΐδια του Πολυτεχνείου, συνεχίζει: «Μάζεψα τα αποκαΐδια με πόνο ψυχής από το καμένο Πολυτεχνείο κι έστησα σκιάχτρα να ξορκίσω τα κακά που πληθαίνουν γύρω μου? Έβγαλα το μαύρο από την ψυχή μου, που χρόνια τώρα οι κάθε είδους εμπρηστές την ποτίζουν. Όρθωσα σύμβολα της παρακμής ενός κόσμου που αλληλοσπαράσσεται και μιας πατρίδας που μοιάζει να μην έχει κανένα μέλλον. Μαζεύω τα αποκαΐδια με απέραντη θλίψη από μια χώρα που καίγεται. Καίει τα πνευματικά της ιδρύματα και ό,τι σημαντικό της έχει απομείνει και όλοι καμώνονται πως δεν συμβαίνει τίποτα. Αναρωτιέμαι τι νόημα έχει η φτωχοτέχνη μας, πόσους ενδιαφέρει, αν δεν μπορεί κάτι γι? αυτά να πει, να κάνει κάτι. Ναι, τα Φαντάσματα αυτά με εκφράζουν. Είναι η δική μου αντίδραση σε ένα έθνος που μοιάζει υπνωτισμένο. Θέλω να φωνάξω πως δεν μπορώ άλλο να ζω ανάμεσα σε αδιάφορους, εμπρηστές και οικοπεδοφάγους. Τον τόπο αυτό τον πονάω. Γνωρίζω το μεγαλείο και το δράμα του, κι ας ξέρω πως οι άγριοι δεν σκιάζονται, ούτε πως οι εμπρηστές θα σταματήσουν. Παρόλα αυτά στις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς μου, αναρωτιέμαι γιατί αρπάχτηκα από αυτά τα σημάδια της καταστροφής. Μήπως όλα αυτά έγιναν για να απαλλαγώ πρώτα και κύρια από τις δικές μου τύψεις; Γιατί ποιους να καταγγείλω; Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί συνένοχοι σ? αυτόν τον τόπο?»